Da li ima veze sa sadašnjim poštanskim kodom (35.000, Jagodina), ili ne, ali prve naznake ljudske naseobine u ovim krajevima pojavile su se pre 35000 godina, Govoreći o ovom periodu treba napomenuti neproučene fosilne kosti čovekove lobanje iz Jošine pećine kraj manastira Jošanica (10 kilometara zapadno od Jagodine). Možda je to naučno preskočeni homo joshuaes – prvi Jagodinac.
Što se tiče Neolita, tačnije početkom 5500. godine pre Hrista, pojavilo se naselje na području koje danas nazivamo Sarina međa. Ovaj lokalitet se vezuje za starčevačku kulturu. Kasnije su ih smenili nosioci kulture bakarnog doba, od 3200-2100. godine pre nove ere, bronzanog, prelaznog, pa gvozdenog doba od 800. godina pre nove ere. Kraj milenijuma stare ere, u pitomoj moravskoj ravnici, obeležen je sudarom uticaja, Grka sa juga, Tračana sa istoka, i Ilira sa zapada. Pojavili su se i Kelti i Dačani.
Najstarije naselje u periodu od I –IV veka nove ere sa sačuvanim imenom je Mutacio ad Oktavium (današnje selo Dražmirovac), izgrađeno kao stanica na najstarijem putu Via militaris (sa desne strane Velike Morave) koji povezivao Singidunum sa Konstantinopoljem.To su bile stanice za razmenu konja i konačenje putnika ili utvrđenja sa posadama. Rimljani su se ovde pojavili kao osvajači, privučeni prirodnim bogatstvima ovih krajeva, nadirući iz više pravaca. Nakon raspada Rimske imperije Pomoravlje je pripalo Vizantiji. Tokom seobe naroda od III do VII veka , Pomoravlje pustoše, pale i pljačkaju varvarska plemena, naročito Goti, Huni, Avari i Sloveni.
Prva slovenska naselja, na teritoriji današnje Jagodine nastala su u perodu od kraja VI pa do XI veka . U isto vreme, duž poprečnih saobraćajnica podignute su mnoge tvrđave, poput poznatih kao Jerinin grad na planini Juhor, iznad Jošaničkog prnjavora i Belica. Međutim, ime Belica nije prostorno rasčlanjeno ni u geografskom, niti u kulturono-istorijskom pogledu, a i u narodu se ređe pominje od Levča i Temnića. Medutim, već je Stefan Prvovenčani, pišući biografiju svoga oca, velikog župana Stevana Nemanje, naveo da je u ratovima sa Vizantijom 1183. izbio južno od Save i Dunava, prisvajajući trajno srpskoj državi Belicu, Levač i Lepenicu. Pod imenom Belica treba podrazumevati jednu od udeonih oblasti srpske države, a u administrativnom smislu jednu od njenih župa – sa vlastelinskim sedištem i više seoskih naselja. Župa Belica koja se u pisanim izvorima sreće kao jedna od osvojenih oblasti u ratu 1183. godine, čije se sedište nalazilo na Jagodinskom polju.Vlastelinsko utvrđenje se nalazilo na Đurđevom brdu, zajedno sa nekropolom, sudeći po povremenom nalaženju skeletnih delova i keramičkih fragmenata.Utvrđenje je niklo zahvaljujući strateškim vrednostima mesta i građevinskom materijalu srušenog rimskog kastela. I danas se povremeno sreću “lovci na blago” sa savremenim metal-detektorima u potrazi za izgubljenim nakitom i zlatnicima gramzivog vlastelina. Civilno naselje je zasnovano sa jedne i druge strane Belice, silazeći nizvodno, u potrazi za boljim zemljištem. Seoce zasnovano na ovom mestu imalo je i manji trg, sa crkvom i nekropolom. Posle događaja na Kosovu i pada Kruševca u turske ruke, Jagodina je bila privremeno prestono sedište Despota Stefana.